เรื่องเริ่มจาก ผมกับเค้าเปนเพื่อนกันในห้องด้วย ผมบังเอิญทักแชทไปคุยเล่นด้วย คุยไปคุยมา ผมก็เผลอหยอดคำหวานจีบเธอไปตอนนั้นรุสึกชอบ แต่พอคุยกันไปเรื่อยๆ ผมก็รุสึกว่าผมทำไปเพราะอะไร ผมชอบเธอจิงหรอๆ ผมเลยบอกว่าเราเปนเพื่อนกันตลอดนะ พวกเราเลยคุยกันในฐานะเพื่อน แต่พอคุยไปได้อีกไม่นาน เธอก็บอกว่าไม่คุ้นไม่ชอบความรุสึกแบบนี้ ผมถามไปถามมากลายเปนเธอรักผมไปซะแล้ว เธอขอให้ผมเปนเหมือนเดิม เหมือนคนเดิมที่เคยจีบเธอที่เคยรุสึกมากกว่าเพื่อน ตอนนั้นผมก็คิดกับเธอเปนเพื่อนแล้วแต่อะไรไม่รุ ความรุสึกเดิมๆกลับมาความรุสึกชอบเธอ เธออ้อนให้ผมเปนคนเดิม ผมก็ดันไปใจอ่อนซะงั้นผมตัดสินใจคุยจีบเธอต่อ แต่ก็อีกละ พอคุยกันไปเรื่อย จนถึงขั้นจะได้เปนแฟน ไปดูหนังด้วยกัน แต่ยังไม่ได้เปนแฟนกัน ผมกลับรุสึกอีกละ ว่าคนนี้ใช่จิงหรอ คนนี้หรอที่เราจะมอบความรุสึกให้ เปนอีกครั้งที่ผมตัดสินใจจะจากไป ผมบอกเธอให้เรื่องเราหยุดแค่นี้เพราะผมไม่มั่นใจว่าผมรักเธอได้จิงๆ เธอเสียใจร้องให้ พูดเชิงประชดผม แต่ในขณะเดียวกันเธอก็อ้อนวอนให้ผมไม่ไป บอกให้ลองเปนแฟนกันดูจะได้รู้ อ้อนจนผมรุสึกผิดที่ทำอย่างนั้นกับเธอ เราทะเลาะกันมาก จนในสุดท้ายผมใจอ่อนครั้งที่สอง ผมตัดสินใจขอเธอเปนแฟน เพื่อให้ตามที่เธอต้องการและเพื่อให้ได้รู้กันไปว่าจะเปนแบบไหนจบแบบไหน
แต่เมื่อเราได้เปนแฟนกัน โทสับแทบไม่คุยมีแต่แชท ชีวิตจิง ผมก็ไม่ดูแลเอาใจใส่เธอเท่าที่ควร มันเปนเพราะผมไม่ได้รุสึกว่าผมรักเธอจิงๆ บางทีความรุสึกนั้นอาจหายไปนานละ ในตอนที่ผมตั้งใจจะเป็นแค่เพื่อน ในวันนี้เธอบอกรัก บอกคิดถึงผม ผมอายที่จะบอกรัก อายที่จะทำอะไรอะไร ที่คู่รักควรทำ เพราะผมรุว่าหัวใจของผมไม่ได้อยุที่เธอ ผ่านมา 1 อาทิตละ ผมคิดทุกวันทุกวินาที ผมอยากจากเธอไปเพื่อตัวผมเองและตัวเธอเอง มันคงไม่มีอะไรดีหากรักไม่ได้เดินทางพร้อมกันทั้งสองฝ่าย แต่สิ่งที่ผมกลัวที่สุดคือ หากผมบอกลา เธอต้องเสียใจมากแน่ๆ เธอจะไม่คุย ไม่ยุ่ง ไม่อะไรทั้งนั้นกะผมเธอเคยขู่ไว้ และนิสัยเธอก็ขี้หึง ขี้อาย ผมไม่อยากทำให้คนที่ผมเปนห่วงต้องเสียใจ ผมอยากจากไปแต่ในใจก็กลัวเธอจะเจ็บและเกลียด ผม หรือบางทีผมควรรอเวลา ซัก 1 เดือนเพื่อดูใจกัน แต่เชื่อผมเหอะรักนี้อึดอัดมากสำหรับผมและอาจสำหรับเธอ
-ที่ผมอยากถามคือ ผมควรรอเวลาดูใจ ซัก 1 เดือน (ทั้งๆที่รุว่าเปนไปได้ยากที่สุด) หรือ ผมควรจากไปตอนนี้เพื่อให้เธอช้ำน้อยที่สุด ตัวผมเองก็เสียใจ
อยากบอกเลิกแฟนเพราะไม่ได้รักเขาจิงๆยื้อไปทรมารเปล่าๆ
แต่เมื่อเราได้เปนแฟนกัน โทสับแทบไม่คุยมีแต่แชท ชีวิตจิง ผมก็ไม่ดูแลเอาใจใส่เธอเท่าที่ควร มันเปนเพราะผมไม่ได้รุสึกว่าผมรักเธอจิงๆ บางทีความรุสึกนั้นอาจหายไปนานละ ในตอนที่ผมตั้งใจจะเป็นแค่เพื่อน ในวันนี้เธอบอกรัก บอกคิดถึงผม ผมอายที่จะบอกรัก อายที่จะทำอะไรอะไร ที่คู่รักควรทำ เพราะผมรุว่าหัวใจของผมไม่ได้อยุที่เธอ ผ่านมา 1 อาทิตละ ผมคิดทุกวันทุกวินาที ผมอยากจากเธอไปเพื่อตัวผมเองและตัวเธอเอง มันคงไม่มีอะไรดีหากรักไม่ได้เดินทางพร้อมกันทั้งสองฝ่าย แต่สิ่งที่ผมกลัวที่สุดคือ หากผมบอกลา เธอต้องเสียใจมากแน่ๆ เธอจะไม่คุย ไม่ยุ่ง ไม่อะไรทั้งนั้นกะผมเธอเคยขู่ไว้ และนิสัยเธอก็ขี้หึง ขี้อาย ผมไม่อยากทำให้คนที่ผมเปนห่วงต้องเสียใจ ผมอยากจากไปแต่ในใจก็กลัวเธอจะเจ็บและเกลียด ผม หรือบางทีผมควรรอเวลา ซัก 1 เดือนเพื่อดูใจกัน แต่เชื่อผมเหอะรักนี้อึดอัดมากสำหรับผมและอาจสำหรับเธอ
-ที่ผมอยากถามคือ ผมควรรอเวลาดูใจ ซัก 1 เดือน (ทั้งๆที่รุว่าเปนไปได้ยากที่สุด) หรือ ผมควรจากไปตอนนี้เพื่อให้เธอช้ำน้อยที่สุด ตัวผมเองก็เสียใจ